Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Ορφέας και Ορφικοί - Μία άλλη προσέγγιση

Μία φιγούρα που αξίζει να δούμε λίγο πιο στενά από κοντά εμείς οι Έλληνες είναι ο Ορφέας. Υπάρχουν πολλές μεγαλοποιημένες απόψεις για τον Ορφέα καθώς και πολλά μυθολογικά στοιχεία που τον βάζουν να έζησε μέχρι και μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν από την κλασσική εποχή.

Στην πραγματικότητα ο Ορφέας έζησε σε μία μεταβατική εποχή και σε μία ιδιάζουσα τοποθεσία. H Θράκη υπήρξε η κοιτίδα πολλών ...
μυστηριακών θρησκειών στην αρχαιότητα κι αυτό γιατί το περιβάλλον της προσομοίαζε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα σε διάφορες κελτικής μυθολογίας ταινίες όπως ο Άρχοντας των Δαχτυλίδιών. Αδιαπέραστο δάσος με θορύβους και αισθαντικότητα, που προωθούσε ιστορίες για Νεράιδες, Ξωτικά και οντότητες που οι αρχαίοι Έλληνες τις ονόμαζαν με άλλα ονόματα.

Στη Θράκη όπως και σε άλλα μέρη του γενικότερου ελληνικού χώρου που υπήρχε τέτοια μορφολογία κυριαρχούσαν ακόμη οι μητριαρχικές λατρείες. Ο Διόνυσος στην πρωτογενή του μορφή υπήρξε ένας τέτοιος μητριαρχικός θεός. Η λατρεία του, προσομοίαζε αρκετά με τη λατρεία του Όσιρι και του Χριστού αργότερα και για τους ίδιους λόγους προσέλκυε αρκετά τις γυναίκες. Το αρσενικό βλέπετε στη μητριαρχική εκδοχή ήταν μόνο για γονιμοποίηση και λατρευόταν για το σπέρμα του. Η αρχαία συνήθεια του να εκλέγεται ένας αρσενικός, βασιλιάς για ένα χρόνο και μετά να 'θυσιάζεται' είναι γνωστή και καταργούνταν σιγά σιγά κατά τόπους. Στην Αθήνα ας πούμε καταργήθηκε από τον πρώτο βασιλιά της, τον Κέκροπα.

Οι ανθρωποθυσίες όμως έδιναν μία οργιαστική χροιά στη λατρεία. Γι' αυτό και ο Διόνυσος συνοδευόταν από Μαινάδες ή άλλες γυναικείες οντότητες που έδειχναν το απρόβλεπτο της γυναικείας φύσης.

Ο Ορφέας έκανε μία αλλαγή σε όλο αυτό το concept που είναι δύσκολο να τη δούμε με σημερινούς όρους. Πήρε τη διονυσιακή λατρεία και αφαίρεσε τις ανθρωποθυσίες. Αφαίρεσε το οργιαστικό κλίμα του ρυθμού (αντίστοιχο με τους ινδιάνικους, σαμανικούς χορούς και τους χορούς της Αφρικής) και εισήγαγε τη μελωδία. Οι τελετές εκεί που γίνονταν έξω στη φύση εισήλθαν σε χώρους μυστηρίων. Έγιναν κλειστές. Για να καταλάβουμε λίγο μία αναλογία, είναι σαν την τζαν μουσική, που γεννήθηκε από τους ρυθμούς των μαύρων μεν, πήρε όμως στοιχεία μελωδίας από τους δυτικούς και έφυγε από τις φυτείες του βαμβακιού για να μπει στα σαλόνια.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Ορφέας ήταν κατά βάση μουσικός. Και οι Ορφικοί στην αρχική τους έκδοση θα μπορούσαν να ιδωθούν κάπως όπως βλέπαμε εμείς τη δεκαετία του '70 τους χίπις. Λίγο μουσική, λίγο μεταφυσική και άλλα ήθη σεξουαλικής φύσεως. Γιατί οι Ορφικοί από ότι φαίνεται προωθούσαν και ένα είδος ανδρικής χειραφέτησης έναντι της γυναίκας. Κι όπως η γυναικεία χειραφέτηση τη δεκαετία του '70 έγινε και με όρους σεξουαλικούς, έτσι και οι Ορφικοί λέγεται ότι ήταν από τους πρώτους που προώθησαν την αμοιβαία ανδρική ερωτική επαφή. Σήμερα μας ξενίζει αλλά για κείνη την εποχή φανταστείτε ότι ο άνδρας θεωρούνταν "εργαλείο αναπαραγωγής" για τις γυναίκες, όπως θεωρούμε σήμερα τις γυναίκες. Έτσι η χειραφέτηση αυτή έλεγε ότι το σώμα μου το έχω για μένα για την ευχαρίστηση μου.

Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τις παρέες των μουσικών με τις νέες ιδέες να γυρνάνε από περιοχή σε περιοχή διδάσκοντας την "ειρήνη" στις διονυσιακές μαινάδες και αναδεικνύοντας την ομορφιά του ανδρικού σώματος του Απόλλωνα, ερχόμενοι σε έκσταση με διάφορες "ουσίες" και διδάσκοντας μέσω της αρμονίας της μουσικής.

Και αν νομίζετε αυτά που λένε ότι η θρησκεία των Ελλήνων βασιζόταν στον Ορφέα και ότι ο Ορφέας ήταν ο πρώτος μονοθειστής, κλπ, νομίζω ότι κάπου θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε, γιατί οι Ορφικοί ήταν κάτι σαν περιθωριακοί στην αρχαία Ελλάδα, δεν υπήρξαν ποτέ "επίσημη" θρησκεία.

Όπως και να έχει ο Ορφέας ήταν και ο πρώτος που έφερε σε επαφή το απολλώνειο με το διονυσιακό πρότυπο. Απαλύνοντας τη βιαιότητα της διονυσιακής λατρείας της επέτρεψε να γίνει αποδεκτή στους Δελφούς, ενώ εισήγαγε διονυσιακές πρακτικές στο κέντρο του ομφαλού της Γης (έκσταση της Πυθίας με ουσίες που θυμίζουν σαμανικές πρακτικές).

Κι αυτο΄στη συνέχεια αποτέλεσε τη βάση όλης της φιλοσοφίας των ορφικών, δηλαδή η ένωση των αντιθέτων και η διαλεκτική τριάδα. Αυτή η τριάδα, αντίστοιχης φιλοσοφικής σημασίας με το Γιν-Γιανγκ της ανατολής απεικονίσθηκε αργότεα σε πολλά άλλα σύμβολα, μεταξύ των οποίων στις τρεις Μοίρες (Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος ή αλλιώς Βούληση, Τυχαίο και Αναπόφευκτο), αλλά όπως ξέρουν ίσως κι όσοι έχουν ασχοληθεί με τις πυθαγόρειες μυήσεις και με τη μεταφυσική σημασία του Πυθαγόρειου θεωρήματος.

Φυσικά η άποψη αυτή για τον Ορφέα δεν είναι η Mainstream άποψη που θα βρείτε. Ίσως προσβάλλει και πολλούς που θα ήθελαν ο Ορφέας να είναι κάποιος θεός, ημίθεος ή το λιγότερο εξωγήινος.

Όμως τα θαύματα προκύπτουν από ανθρώπους. Όταν βρίσκονται μαζί με άλλους ανθρώπους, αφήνουν τα όρια του Εγώ να πέσουν και αρχίζουν να ψάχνονται λίγο περισσότερο.

Κάπως έτσι φαίνεται ότι δημιουργήθηκε και η ορφική παράδοση, άσχετα βέβαια από τις κατευθύνσεις που πήρε μετά.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Το ενεργειακό νόημα της ασπίδας

Για το ενεργειακό νόημα της ασπίδας θα πούμε μερικά πράγματα σήμερα φίλες και φίλοι. Όπως γνωρίζετε η ασπίδα ήταν από τα αρχαία χρόνια ένα εργαλείο άμυνας στη μάχη. Ωστόσο η εντύπωση μας είναι ότι η ασπίδα δεν προστάτευε απλώς το σώμα, αλλά δημιουργούσε και μία ενεργειακή εστίαση στο κέντρο του ηλιακού πλέγματος.

Από τις μελέτες που έχουμε κάνει έχουμε δει ότι το καμπύλο σχήμα δημιουργεί μία κατάσταση εστίασης. Διαβάζοντας π.χ. τις προάλλες τις αρχές του Reconnection παρατηρήσαμε τη συμβουλή τα χέρια να κρατούνται σε στάση χαλαρή, έτσι που να δημιουργείται μία κοιλότητα ανάμεσα στα δάχτυλα. Είναι μία κατάσταση αντίστοιχη με την κατοπτρική κεραία που εστιάζει το σήμα.

Η ίδια λογική της ασπίδας επέτρεπε να συγκεντρώνεται η ενέργεια του σώματος και να κατευθύνεται απέναντι στο ηλιακό πλέγμα. Έτσι δεν υπήρχε απλά άμυνα απέναντι στο φυσικό κίνδυνο, αλλά ενίσχυση και της πίστης στη μάχη και μείωση του φόβου. Στην περίπτωση του φόβου άλλωστε η ενίσχυση του ηλιακού πλέγματος είτε βάζοντας μπροστά μία "ασπίδα" είτε από τα ίδια τα χέρια (στις πολεμικές τέχνες τοποθετούνται πάντα σε θέση άμυνας μπροστά στο ηλιακό πλέγμα) είναι σημαντική.

Βεβαίως όλα αυτά πρέπει να πούμε ότι σχετίζονται και με την πανάρχαια ενστικτώδη στάση μας να προστατεύουμε τα ζωτικά όργανα του σώματος. Τοποθετώντας αντικείμενα μπροστά στα ευαίσθητα τμήματα του σώματος αισθανόμαστε περισσότερη ασφάλεια. Ωστόσο, υπάρχει και ένας ενεργειακός παράγοντας σε αυτό, που μπορείτε να το διαπιστώσετε αν τοποθετήσετε τα χέρια πιο χαμηλά ή πιο ψηλά σε διαφορετικά κέντρα, όπου θα δείτε ότι στην ουσία σας δημιουργούνται διαφορετικά συναισθήματα.
 
Υπάρχουν πολλές "μαγικές" τεχνικές για να δημιουργήσετε ενεργειακές ασπίδες, ωστόσο προσωπικά προτιμώ απλά να σκεφτώ μία πραγματική ασπίδα με το χρώμα και τα σύμβολα που με ενδιαφέρει.
 
Η ασπίδα μπορεί και να αναρτάται σε εμφανή θέση, ενώ το σύμβολο είναι κάτι που δημιουργεί επιπλέον πίστη όπως γινόταν και στις μεσαιωνικές μάχες. Στην ουσία επικαλούμαστε τη δύναμη κάποιου αρχετύπου.
Κάτι που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι η "χρήση" συχνά "ξοδεύει" την ενέργεια του συμβόλου, γι' αυτό συχνά και νιώθουμε την ανάγκη να αλλάζουμε από καιρού εις καιρό τα σύμβολα που μας εκπροσωπούν και μας δίνουν πίστη, γιατί νιώθουμε ότι δεν έχουν κάτι άλλο να μας προσφέρουν.

Ο εκφυλισμός των αρχετύπων και η πορεία προς μια νέα θρησκεία

Σήμερα θα εξετάσουμε ένα άλλο ζήτημα για να κάνουμε κι ένα διάλειμμα από τα θέματα του διαλογισμού... την αφορμή για το θέμα μου την έδωσε άρθρο που διάβασα κάπου προχθές που μίλαγε για τα αρχέτυπα των αρχαίων ελλήνων θεών.

Έλεγε λοιπόν το άρθρο το εξής, που το βρήκα επιτυχημένο. Πότε νομίζετε λέει ότι εκφυλίστηκε ο αρχαίος κόσμος; Εκφυλίστηκε όταν εκφυλίστηκαν τα αρχέτυπα του.

Όταν ο Άρης ας πούμε από πολεμιστής, υπερπασπιστής της πατρίδας έγινε μισθοφόρος.
Όταν η Αφροδίτη από θεά του Έρωτα, έγινε πόρνη.
Όταν ο Δίας από θεός της Δικαιοσύνης έγινε έκφυλος εραστής. Όταν ο Ερμής από προστάτις των συναλλαγών έγινε εμποράκος.

Τότε επήλθε και ο εκφυλισμός του αρχαίου κόσμου. Και κάπως έτσι θα με συγχωρήσετε βλέπω λίγο τα πράγματα και σήμερα. Με τα αρχέτυπα του Χριστιανισμού αυτή τη φορά να εκφυλίζονται.

Όταν οι Άγγελοι γίνονται κάτι σαν genie in a bottle, η Δευτέρα Παρουσία συνδέεται με τον Πούτιν και η Θεία Λειτουργία γίνεται τηλεοπτικό show στις αμερικάνικες τηλεοράσεις, τότε ξέρουμε ότι έφτασε μάλλον η ώρα να κλείσει άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο.

Τι θα έρθει μετά; Κανείς δεν ξέρει... Πιθανότατα κάτι που θα απορροφήσει πολλά από τα παλιά. Όπως έγινε και τότε. Για να είναι πιο ομαλή η μετάβαση και λιγότερες οι αντιδράσεις.

Σίγουρα ρόλο θα παίξουν και οι ανάγκες. Σε ένα κόσμο πολέμου όπως η Ρώμη ήταν φυσικό ο κόσμος να αναζητά ειρήνη και αγάπη (άλλο τι έγινε μετά). Σε ένα κόσμο μόλυνσης του περιβάλλοντος, είναι πάλι φυσικό να έρθει μία θρησκεία που θα βάλει απαγορεύσεις που θα μας κάνουν να το ξανασεβαστούμε.

Σε μία εποχή διαστημική, θα χρειαστεί να επανατοποθετηθεί και το ζήτημα της δημιουργίας του κόσμου. Ο κόσμος δεν μπορεί να είναι μόνο η Γη κι η Εδέμ η Μεσοποταμία. Η μετατροπή των αρχαίων θεών σε κοσμοναύτες είναι μία τέτοια άγαρμπη προσπάθεια αλλά ο ανθρωπομορφισμός της εξωγήινης ζωής είναι τόσο τραβηγμένος που μας κάνει και γελάμε. Πολλοί μιλάνε για μία επιστημο-θρησκεία, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιο. Το είχε προσπαθήσει και ο Πλωτίνος με το Νεοπλατωνισμό, αλλά ο κόσμος τραβιέται πάντοτε περισσότερο από το ζωντανό ήρωα που θυσιάζεται, παρά από τις γενικές αρχές και τους Νόμους.

Ίσως μία θρησκεία με ήρωες τον Γκάντι και τη Μητέρα Τερέζα να ήταν αυτό που χρειάζεται ο πλανήτης. Ένωση των αντιθέτων, αγάπη σε αυτούς που έχουν ανάγκη, άρνηση του εθνικισμού και του πολέμου, ένωση του πλανήτη.

Στην πράξη ωστόσο κάποια οικουμενική αρχή πάλι θα βάλει το χεράκι της. Και θα επιβάλλει μία δική της αρχή επί πάντων. Ας ελπίσουμε ότι τα αρχέτυπα θα έχουν αρκετή ψυχή μέσα τους για να αντέξουν τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια...
 
 

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Ποιος είναι ο Δυτικός Διαλογισμός;

Είναι γεγονός ότι όταν ακούμε για Διαλογισμό γενικά, σκεφτόμαστε κάποιους επαναλαμβανόμενους ήχους, οραματισμό, χρώματα, εικόνες ευφορίας και αγγέλους. Όμως είναι αυτός ο μοναδικός διαλογισμός που υπάρχει; Είναι αυτός αυτό που ονομάζουμε δυτικός διαλογισμός;

Για να λέμε μερικά πράγματα με το όνομα τους ο δυτικός διαλογισμός, κατάγεται από τον Πυθαγόρα. Δεν έχει καμία σχέση ούτε με Γιόγκα, ούτε με ανατολικά συστήματα. Ο βασικός διαλογισμός που δίδασκε ο Πυθαγόρας στους μαθητές του ήταν ο λεγόμενος διαλογισμός του Ύπνου, που είχε στόχο να θυμηθεί ό μαθητής ότι ακριβώς έκανε μέσα στην ημέρα ( μα ακριβώς όμως, κάθε λεπτομέρεια ) και στην ουσία να αυξήσει δύο σημαντικές νοητικές ιδιότητες, την Μνήμη και την Παρατήρηση. Η ουσία αυτού του διαλογισμού δεν έχει αλλάξει χιλιάδες χρόνια και είναι ακριβώς η ίδια Αυτοπαρατήρηση που διδάσκει σήμερα και η Νεο-γνωστική σχολή του Βέορ και παλιότερα του Γκουρτζίεφ. Παραλλαγές έχουν υπάρξει μόνο που χτίστηκαν πάνω σε αυτό.

Ο δυτικός διαλογισμός όμως δεν ήρθε ούτε αυτός από το μηδέν. Στηρίχτηκε σε μία ήδη υπάρχουσα παράδοση στην Λευκή Φυλή, που επειδή λάτρευε τους προγόνους της, είχε τους λεγόμενους αοιδούς, που απομνημόνευαν ολόκληρα ποιήματα με χιλιάδες στίχους, όπως τα Ομηρικά Έπη. Κι ο Πυθαγόρας δηλαδή δεν εμφανίστηκε από το μηδέν, έχτισε πάνω σε μία παράδοση απομνημόνευσης και εκγύμνασης του Νου που ήδη υπήρχε.

Επομένως όταν μιλάμε για Δυτικό Διαλογισμό η άποψη περί Ήσυχου Νου, δεν ισχύει. Ο δυτικός διαλογισμός "γυμνάζει" το Νου, όπως γύμναζε και το Σώμα. Στο Δυτικό Διαλογισμό ο Νους "πονάει" μετά από κάθε Άσκηση, γιατί καταβάλλει προσπάθεια, το αποτέλεσμα όμως είναι που τον δικαιώνει, γιατί ανακαλύπτει στο τέλος τις λεγόμενες συνάφειες, εκείνους τους ποιοτικούς παράγοντες δηλαδή που δίνουν λύση στα φαινομενικά άλυτα προβλήματα.

Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, ετά την Μπλαβάτσκυ πλέον υπάρχουν και οι δύο Σχολές στη Δύση, αλλά ο περισσότερος κόσμος έχει παρασυρθεί από τη λογική "ησύχασε το νου", πράγμα που αντίκειται τελείως σε όλη την εκπαίδευση του δυτικού ανθρώπου και δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει εύκολα. Δεν είναι τυχαίο ότι τη γιόγκα και το διαλογισμό της Ινδίας τον έφεραν μαζικά στη Δύση οι καλλιτέχνες, δηλαδή κυρίως αστρικού προσανατολισμού άνθρωποι. Γιατί γι' αυτούς ο διαλογισμός αυτός ήταν τέλειος. Χρώματα, νότες, μουσικές, εικόνες, ότι ακριβώς ήθελαν. Για πήγαινε όμως σε ένα επιστήμονα ή ένα στέλεχος επιχείρησης να του πεις ησύχασε το νου σου. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος. Γι' αυτό και πολλοί δυτικοί δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν.

Έχουμε καταλήξει λοιπόν να θεωρούμε το Νου σατανικό, ότι είναι ο Εχθρός μας. Δεν είναι καθόλου εχθρός μας όμως. Η έλλειψη Θέλησης και Πειθαρχίας του είναι ο εχθρός μας...

Ο διαλογισμός του Νου δε λειτουργεί με Εικόνες ωραίων Αγγέλων, Χρυσών Σφαιρών, Τριγώνων και όλα αυτά τα ωραία. Λειτουργεί με έννοιες. Μέθοδοι Νοητικού Διαλογισμού είναι ο διαλογισμός πάνω σε μία φράση, μία λέξη, μία έννοια, ένα σύμβολο, ένα αντικείμενο και η προσπάθεια κατανόησης του.

Τέτοια παραδείγματα σήμερα έχουμε με τις φράσεις του Ι-Τσινγκ ή με τις φράσεις του Ζεν. Παλιότερα είχαμε τους χρησμούς της Πυθίας, που δεν αποκαλύπτονταν παρά μόνο με διαλογισμό.
 
Ένα Παράδειγμα 

 Η βασική διαδικασία του νοητικού διαλογισμού είναι η χρήση του σχήματος θέση-ανάλυση-σύνθεση. Ας πούμε ότι έχουμε ένα αντικείμενο στο μυαλό μας, π.χ. ένα κάθισμα, ή μία βιβλιοθήκη. Θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε καταρχήν τη βιβλιοθήκη εξωτερικά με τα χαρακτηριστικά που μπορούμε να τις αποδώσουμε ως ένα αντικείμενο συνολικά. Έχει π.χ. ένα μέγεθος, ένα σχήμα, ένα όγκο, μία διάταξη, ένα χρώμα. Θα προσπαθήσουμε να βρούμε συνάφειες, π.χ. πού αλλού έχουμε δει αντικείμενα παρόμοιου χρώματος, παρόμοιου σχήματος; Σε τι χώρους; Για τι χρήση; Τι περιβάλλον δημιουργούν; Θα προσπαθήσουμε να βρούμε συνάφειες. Υπάρχει κάποιο κοινό στοιχείο; Π.χ. τέτοια βιβλιοθήκη χρησιμοποιείται σε τέτοιους χώρους; Γιατί; Ήταν κάτι συνειδητό; Επελέγη από κάποιον; Ή μήπως ο κόσμος ασυνείδητα χρησιμοποιεί π.χ. μωβ χρώμα σε κάποιους χώρους; Αν είναι κάτι ασυνείδητο, έχω μία πρώτη αποκάλυψη συνάφειας.
 
Αν νομίζετε ότι τελειώσαμε εδώ όμως, λάθος. Στη συνέχεια θα αρχίσουμε να σπάμε το αντικείμενο. Το αντικείμενο μπορεί να σπάσει σε άπειρα επίπεδα. Τόσα που να κουραστεί το μυαλό μας. Να πάμε σε επίπεδο quarks... Σε πρώτη φάση θα αναλύσουμε τα ράφια. Από τι αποτελείται; Πώς συνδέονται; Ποια είναι η διάταξη; Θα παίξουμε με τη διάταξη, βάζοντας την αλλιώς. Δοκιμάζοντας άλλες θέσεις, άλλες συνάφειες. Θα ανακαλύψουμε τη χρήση του ραφιού ως χωριστής οντότητας (κάτι σαν τη Νεοσετ)
 
Στο τέλος μπορεί να φτάσουμε στη σκόνη ή στα βακτήρια του ξύλου που δημιουργούν το υλικό του. Η τελική μας διαπίστωση θα έρθει από την πίεση της ανάγκης. Π.χ. μπορεί να διαπιστώσουμε ότι τελικά "όλα είναι σκόνη", όλοι γυρίζουμε πίσως σε πρωτογενή σωματίδια. Αυτό θα είναι το κλείσιμο της διαδικασίας, η επιστροφή στη σύνθεση. Ή μπορεί να διαπιστώσουμε ότι ο ενοποιητικός παράγοντας για να φτιαχτεί κάτι τέτοιο ήταν η ανάγκη, το χρήμα, η χρήση, η μόδα... Θα διακρίνουμε πίσω από την κατασκευή κάποιους ποιοτικούς παράγοντες...
 
Μετά μπορούμε να πάμε πιο κάτω. Να μιλήσουμε για τη φορμάικα. Τι υλικό είναι φορμάικα; Πώς φτιάχνεται; Τι συνάφειες έχει με άλλα υλικά; Με άλλα αντικείμενα; Κ.ο.κ.
 
Εάν θέλουμε να συμπεριλάβουμε μέσα και αστρικές εντυπώσεις, μπορούμε να συνδυάσουμε τη μελέτη και με εμπειρικά δεδομένα. Π.χ. να φανταστούμε τον εργάτη που την έφτιαχνε, τον ξυλοκόπο που έκοβε το ξύλο, τι προβλήματα είχε σπίτι του αυτός; Μπορεί να είχε φύγει η γυναίκα του. Μπορεί να έκανε υπερωρίες. Να χρησιμοποιήσουμε την ενσυναίσθηση δηλαδή, γεμίζοντας το αντικείμενο με "ψυχή", δηλαδή με πιθανές εμπειρίες ανθρώπων. Έτσι βλέπουμε πια ότι κάθε αντικείμενο αποκτά μία δική του ιστορία και μπορεί να διακρίνουμε εκεί κι άλλους ποιοτικούς παράγοντες πίσω από την κατασκευή.

Όλα αυτά όμως απαιτούν "εκγύμναση" του νου και δεν είναι καθόλου χαλάρωση όπως έχουμε μάθει να θεωρούμε τον ανατολικό διαλογισμό και τη γιόγκα.
 
Συμπέρασμα
 
Η ετυμολογία, η αριθμολογία, η μυθολογία είναι μερικές νοητικές παραλλαγές νοητικού διαλογισμού... Συχνά παρασυρόμαστε από το ότι ο Πυθαγόρας ασχολήθηκε με τη μουσική και πέφτουμε στο Αστρικό. Ό Πυθαγόρας όμως συσχέτισε τις νότες με αριθμούς, όχι με χρώματα. Δεν έκανε οραματισμό με εικόνες, αλλά με ακουστικές συχνότητες..
 
Η μυθολογία κυρίως μέσα από το ετυμολογικό κομμάτι των Ονομάτων ή την Αλληγορία, όχι από την ίδια την Ιστορία, που απευθυνόταν κυρίως στα παιδιά των αρχαίων για μία πρώτου επιπέδου ηθική εκπαίδευση ( οι κακοί τιμωρούνται, γιατί δεν υπακούουν τους θεούς ).
 
Αυτά είναι κλειδιά που αξίζει να εξετάσουμε στα πλαίσια της προσπάθειας για το Νοητικό Διαλογισμό μας.
 

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Χριστιανισμός και Αρχαία Μυστήρια

Μιλώντας τις προάλλες για τις ενεργειακές μπαταρίες, εξετάσαμε αυτό που θα λέγαμε διονυσιακή πλευρά των μυστηρίων στην αρχαιότητα. Όπως αναφέρει και η δελφική μύηση, ο Διόνυσος συμβολίζει τη σεξουαλική ενέργεια που είναι στη βάση της σπονδυλικής στήλης που ανεβαίνει στο ανώτερο κέντρο του λαιμού για να μπορέσει να ελεγθχεί από τον άνθρωπο.

Αφήσαμε απέξω την απολλώνεια πλευρά των μυστηρίων όμως διότι, αν και σήμερα την έχουμε περί πολλού, στην αρχαία εποχή ελάχιστοι ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα γι αυτήν. Ο πολύς και απλός κόσμος περίμενε πώς και πώς να γίνουν οι γιορτές κι όχι να εντρυφήσει στα μυστήρια της ετυμολογίας ή της μυθολογίας.

Κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα με την πορεία που ακολουθούσε το πράγμα στη Δύση. Βλέπετε η Δύση προτιμούσε ανέκαθεν τον αποκρυφιστικό τρόπο. Τι είναι αυτό; Αντί να εξαγνίσει τον δέκτη και να του δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται πιο λεπτές ενέργειες, όπως έκανε η Ανατολή με τη Γιόγκα και το Ταό, η Δύση προτιμούσε πάντα να ενισχύει το σήμα. Αντί να φτιάξει ραδιόφωνα με καλύτερη λήψη, απλά βελτίωνε τον ενισχυτή. Έτσι, ενώ στην Ανατολή απέφυγαν τις πολλές πολλές οργιαστικές τελετές, οι οποίες έδωσαν και πήραν στις λεγόμενες μητριαρχικές περιοχές της κελτικής Ευρώπης και της Μεσογείου, η Ασία νωρίς νωρίς άρχισε να μελετάει πώς "σε ατομικό επίπεδο" μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με το ενεργειακό σώμα κι όχι σε συλλογικό, μέσω της μαζικής λατρείας.
 
Αυτό ήταν ένα τεράστιο βήμα βέβαια μπροστά γιατί το ζητούμενο για την ανθρωπότητα ήταν έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος να ατομικοποιηθεί, γιατί χωρίς ατομικοποίηση δεν υπάρχει συνείδηση, υπάρχει κοπάδι. Ωστόσο, στη Δύση έτσι όπως είχαν γίνει τα πράγματα χρειαζόταν κάτι ριζικό για να αλλάξει κατάσταση και το ριζικό που ήρθε ήταν ο Χριστιανισμός.
 
Ο Χριστιανισμός πρέπει να πούμε δεν ήρθε από το πουθενά. Είχαν γίνει νωρίτερα πολλά πειράματα επιβολής του μονοθεισμού. Και δε μιλάω μόνο για το εβραϊκό πείραμα, που στην ουσία δοκίμασε σε μικρότερη κλίμακα κάποιους νόμους, αλλά και άλλες προσπάθειες όπως του Ακενατόν στην Αίγυπτο να επιβάλλει μονοθειστική θρησκεία.
 
Εδώ πρέπει να καταλάβουμε το εξής: Ο μονοθεισμός δεν έχει κανένα ζήτημα με το αν είναι ένας ο Θεός ή πολλοί. Οι λατρευτικές συνήθειες δεν αλλάζουν κι εκεί που είχαμε τους πολλούς θεούς σήμερα έχουμε τους Αγίους και την Παναγία. Το κρίσιμο ζήτημα του μονοθεισμού έναντι των προηγούμενων θρησκειών είναι ότι απαγόρευση τη μαγεία.
 
Στην ουσία δηλαδή ο μονοθεισμός αυτό που εχθρευόταν ήταν η διονυσιακή πλευρά των μυστηρίων. Θα πει βέβαια κάποιος και γιατί; Και θα κατηγορήσει το Χριστιανισμό ότι έσφαξε, έκαψε, κλπ, Βεβαίως όλα αυτά έγιναν, γιατί μη φαντάζεστε ότι μία κατάσταση όταν ξεκινάει μπορεί πάντα να ελεγχθεί. Όμως το ζητούμενο εδώ ήταν να γίνει μία μαζική αλλαγή στο δυτικό πολιτισμό, που δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς με τόση εξάπλωση που είχε πάρει η σεξουαλική μαγεία.
 
Ο χριστιανισμός έφερε κάποιες ριζικές τομές στα κέντρα του ανθρώπου.

1. Μίλησε για αγάπη, τοποθετώντας την έμφαση στο κέντρο της καρδιάς. Η χριστιανική αγάπη δεν είναι η σεξουαλική αγάπη, άρα φεύγουμε από το σεξουαλικό κέντρο.

2. Μίλησε για Πλησίον, άρα ώθησε στην δημιουργική συλλογικής δράσης. Ήταν η πρώτη θρησκεία που ώθησε τους ανθρώπους να δουλεύουν για κοινό καλό, ερεθίζοντας στην ουσία το κέντρο του λαιμού που χρειάζεται για συλλογική δράση.

3. Μίλησε για ατομική ευθύνη, ερεθίζοντας πάλι το κέντρο της καρδιάς, όπου γίνονται οι επιλογές, αν θα πάμε με τα κατώτερα κέντρα ή τα ανώτερα.
 
Το ζητούμενο ήταν να σταματήσει να επικεντρώνεται ο άνθρωπος στα κατώτερα κέντρα και να αρχίζει να εστιάζεται στα ανώτερα. Και μάλιστα όχι επιλεκτικά, σε 50-100 φιλοσόφους, αλλά μαζικά. Έπρεπε λοιπόν να γίνει μία αλλαγή που να τους επηρεάσει όλους κι αυτό μπορούσε να γίνει μόνο μέσω μίας αυστηρής θρησκείας.
 
Αυτό που εμείς σήμερα θεωρούμε θαύμα της Επιστήμης και συλλογική δράση το αναγνωρίζει άλλωστε και η ίδια η ευρωπαϊκή διανόηση ότι δε θα μπορούσε να έχει γίνει χωρίς το υπόβαθρο του Χριστιανισμού. Βεβαίως όπως όλες οι θρησκείες το πραγματικό αποτέλεσμα συχνά το δίνει πολύ αργότερα από την έλευση της. Χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια, που ο Χριστιανισμός με βία ή με πολιτισμικό κίνητρο ενσωμάτωνε φυλές και φυλές βαρβάρων λαών για να εξαλείψει ακριβώς σταδιακά την προσήλωση στα κατώτερα κέντρα. You name it... Σλάβοι, Φράγκοι, Γότθοι, Βίγκινγκς δεν υπάρχει λαός της Ευρώπης να μην "εξανθρωπίστηκε" και να μην πήρε τον πολιτισμό με εργαλείο τη Χριστιανική θρησκεία.
 
Ο Χριστιανισμός κι ειδικότερα ο Καλβινισμός που εμφανίστηκε με τη Μεταρρύθμιση ήταν στην ουσία η ιδεολογία πίσω από την ανάπτυξη της Επιστήμης του σύγχρονου κόσμου, πίσω από την έννοια του καθήκοντος του Καντ και πίσω στην ουσία από όλη τη λεγόμενη συντηρητική ιδεολογία της σημερινής Δύσης. Βεβαίως υπήρξε και η Αριστερά που ήρθε να ισορροπήσει τα πράγματα με τον Ουμανισμό και την Ολιστική προσέγγιση, που στην ουσία μας πάει πίσω στο διονυσιακό κομμάτι της ζωής, αλλά η ισορροπία αυτών των δύο είναι η σύγχρονη διαλεκτική μας...
 
Βεβαίως ξαναλέμε ιδανικές καταστάσεις δεν υπάρχουν, οπότε μη μου πείτε για σφαγές και καταστροφές, γιατί, δεν θα τις αρνηθώ. Πάντα μέσα στο γενικότερο υπόβαθρο η ανθρώπινη ματαιοδοξία και ο εγωισμός βρίσκει τρόπο να δράσει.
 
Αυτό που με το ζόρι πέτυχε η στροφή αυτή όμως ήταν να επικεντρωθεί ο άνθρωπος της Δύσης μαζικά στην απολλώνεια πλευρά του, στα άνω κέντρα τους και για χιλιάδες χρόνια να προσπαθήσει να σωπάσει τα κάτω κέντρα. Αναγκαία διαδικασία, που βεβαίως λόγω ακροτήτων από τον 20ο αιώνα και μετά εξισορροπήθηκε όπως και έπρεπε με την επανεμφάνιση των Μυστηρίων. Όμως το ζητούμενο για τον δυτικό κόσμο επιτεύχθηκε και ήταν

1. η σεξουαλική ενέργεια να μετατραπεί σε δημιουργικότητα για το κοινό καλό

2. Να υπάρξει ατομική ευθύνη

3. Να θεμελιωθεί η έννοια του καθήκοντος και της ανάγκης συμμετοχής του πολίτη στα κοινά.
 
 

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Υπάρχει ψυχή ή ζούμε τελικά σε ένα Matrix?

Τελευταία βλέπουμε πολύ να φοριέται στο διαδίκτυο η θεωρία της αντιστροφής. Προωθείται ακόμη κι από σπουδασμένους ανθρώπους και ισχυρίζεται ότι η ψυχή δεν είναι κάτι υπαρκτό, αλλά ένα σκεύος φυλάκισης του πνεύματος. Σκεύος, μπαταρία, που εξυπηρετεί κάποιους Άρχοντες που είναι κυβερνήτες του κόσμου και μας περιμένουν στη Σελήνη.

Θα ξεκινησω καταρχήν λέγοντας ότι για το ζήτημα ύπαρξης ή όχι της ψυχής έχουν μιλήσει κι άλλοι και δεν είναι καινοφανές. Ο Γκουρτζίεφ για παράδειγμα και οι γνωστικές σχολές γενικά αμφισβητούν την αιωνιότητα της ψυχής και ισχυρίστηκαν ότι είναι κάτι που χτίζεται. Αυτό που με ενοχλει όμως στο πώς η θεωρία αυτή του Matrix αντιγράφεται στα ελληνικά πράγματα είναι ότι συνδυάζεται με το ρατσισμό. Ειναι ο αναδυομενος ρατσισμος μιας θεωριας που μας λεει ότι υπάρχουν οργανικοί και ανόργανοι άνθρωποι και αυτό που χρειάζεται είναι να απομονώσουμε τους ανοργανους για να μη μας κλεβουν την ενεργεια. Και δινει κατι αστεια κριτηρια διακρισης των ανοργανων που δε στεκουν με καμμια ψυχολογικγ θεωρια.

Γιατι αν ακολουθησουμε τη λογικη της ελλειψης αντιδρασης που λενε ολοι οσοι εχουν ψυγματα αυτισμου στην ψυχολογια τους (και ειναι πολλοι αυτοι οχι μονο οι εμφανως αυτιστικοι) πρεπει να μπουν σε στρατοπεδα συγξεντρωσης. Κριμα τα πτυχια κ τις κατα ουμανιστικες ψυχολογικες προσεγγισεις. Τα ιδια καραγκιοζιλικια εκανε ο ευρωπαικος ρατσισμος το 19ο αιωνα με δηθεν νευρολογικες ερευνες οτι οι μαυροι εχουν χαμηλη νοημοσυνη.

Είναι μία θεωρία που στην απαρχή της (David Icke στην Αμερική) δεν ξεκινάει ως ρατσιστική, στην εγχώρια εκδοχή της όμως συνδυαζόμενη με άλλες θεωρήσεις περί Ελλήνων, καταντά έτσι. Δυστυχως οπως κ τοτε ο ρατσισμος αναγνωριζεται δυσκολα ειδικα οταν τρεφει το εγω μας κ φροντιζει ν ανηκουμε στους εμψυχους.

Αναρωτιεμαι όμως τελικά, οταν βγουν τα πρωτα τεστ πιστοποιησης κ μεις βγουμε ανοργανοι, αν θα μας αρεσει το ιδιο...

Καλημέρα και καλή δύναμη....

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

To ενεργειακό σώμα, οι αρχαίες τελετές και η σεξουαλική μαγεία

Περι ενεργειακου σωματος ο λογος σημερα. Ποια ειναι η φυση του κ πως το βιωνει κανεις;

Ξεκινώντας κανείς τις προσωπικές του διευρευνήσεις μια καλη ασκηση που θα μπορούσε να κάνει ειναι να φανταζεται τον εαυτο του οτι ειναι τυλιγμενος με μια σακουλα.

Φανταστειτε οτι φορατε σακουλες στα χερια λοιπον. Ξερω οτι δε φορατε, αλλα, αν το υποκριθειτε κ κανετε κινησεις με τα δαχτυλα σα να νιωθετε την υφη της σακουλας αργα η γρηγορα θα νιωσετε τα πρωτα μηρμυγκιασματα στα χερια σας. Μια εναλλακτικη ασκηση ειναι να προσποιηθειτε οτι τα χερια σας ειναι μεσα σε ζελε, που βαζουμε για τα μαλλια. Υποκριθειτε οτι ψηλαφειτε το ζελε κ αγνοηστε τον κοσμο που θα σας κοιταει να ψηλαφειτε τον αερα..

Θα πρεπει να πουμε εδω βεβαια οτι τα αποτελεσματα σας θα ειναι πιο εντονα, αν για μερικες μερες δεν εχετε κανει σεξ και για κανενα μηνα εχετε καταφερει να τρωτε λιγοτερο για να ελαφρυνετε τον οργανισμο σας. Γιατι αυτο; Δε θα σας πω βεβαια εγω να κοψετε το σεξ, αλλωστε κ μενα μ αρεσει, ομως πρεπει να καταλαβετε οτι το ενεργειακο σωμα ειναι κατι που φορτιζεται. Φορτιζεται με συναισθηματα.

Ετσι οσο συγκρατειτε την σεξουαλικη επιθυμια, τοσο φορτιζεται αυτη η μπαταρια. Μαλιστα μπορειτε κ να προκαλειτε την επιθυμια οπως λενε οι ταντρικοι, αλλα με τον οργασμο να ξερετε οτι εκφορτιζετε. Δε θα σας πω οτι αυτο ειναι κακο, ουτε θα σας οδηγησω να τρελαθειτε κανοντας μεγαλη αποχη. Αυτα πρεπει να τα συνηθισετε σιγα σιγα, εξεταζοντας π.χ, τι προκαλει αποχη 1 βδομαδας κ μαλιστα καλο ειναι να συμφωνει κι ο συντροφος.

Να ξερετε παντως οτι η αυξηση της ενεργειας, η φορτιση δηλαδη προκαλει συναμα κ αυξησγ της επιθυμιας. Μην ξαφνιαστειτε απο αυτο, ειναι απολυτα φυσιολογικο, ειναι οπως οταν τα μαλλια σας σηκωνονται οταν αγγιξετε κατι που εχει στατικο ηλεκτρισμο. Το αν μπορειτε να το διαχειριστειτε ειναι αλλο ζητημα γι αυτο κ οι εσωτερικες σχολες περνουσαν τον κοσμο πρωτα απο δοκιμασιες, να δουν αν εχει θεληση κ εγκρατεια να το ελεγξει.

Ας επιστρεψουμε ομως παλι στην ενεργειακη μπαταρια. Τι μας διδασκει το παραδειγμα των μαλλιων που σηκωνονται απο το στατικο ηλεκτρισμο; Για οσους εχετε κανει το πειραμα, αυτο πετυχαινει αφου επιτευχθει καποια ποσοτητα φορτισης κ πανω. Αυτο ειναι πολυ χρησιμο μαθημα για το ενεργειακο σωμα κ θα μου επιτρεψετε να πω κ γι αυτο που ονομαζουμε μαγεια.

Γιατι αυτο; Γιατι σημαινει οτι για να πετυχεις αποτελεσματα στο φυσικο κοσμο, πρεπει να εχεις φορτισει το ενεργειακο σωμα πανω απο ενα σημειο, πανω απο ενα δυναμικο. Και πως ειπαμε οτι φορτιζει το ενεργειακο σωμα; Με συναισθηματα κ επιθυμιες που δεν εκφορτιζονται.

Ισως καταλαβαινετε τωρα ποιος ηταν ο ρολος των αρχαιων μαγικων τελετων. Των τελετων των Δριδων της Κνωσου, του Διονυσου, των Ινδιανων της Αμερικης και αλλων. Μεσω οργιαστικων πρακτικων, χορου, γυμνου, αναπαραστασεων σεξ, αυξηση της επιθυμιας χωρις να εκφορτιζεται (το οργιο γινοταν στο τελος). Ετσι δημιουργουνταν μια τεραστια ψυχοδυναμικη μπαταρια στη διαθεση του μαγου-ιερεα, που μπορουσε η να την χρησιμοποιησει.

Για θαυματα, επικλησεις η ακομα κ δημιουργια μικρων θεων. Θα μου πειτε κ τι ειναι θαυμα; Θα σας απαντησω το εξης: Την εποχη του Χριστου, αν βρισκοταν ενας δασκαλος ρεικι κ θεραπευε με τα χερια, τι θα ελεγαν οι συγχρονοι του; Δε θα μιλουσαν για θαυματα;

Εκεινο μονο που πρεπει να θυμαστε..Μονος του καποιος δεν μπορει να κανει πανω σας αυτο που λεμε μαγια. Χρειαζεται ενα γκρουπ ανθρωπων να τον υποστηριζουν. Πρεπει να σας επιβουλευεται μια ομαδα για να φερει καποιο αποτελεσμα. Και για να υπερασπιστειτε τον εαυτο σας, αν δεν εχετε πολυ ισχυρη θεληση, πρεπει να εχετε κι εσεις ανθρωπους να σας υποστηριζουν. Μονο ετσι γινονται "μαγικοι πολεμοι”.

Αυτο που λεμε Μαγεια λοιπον ειναι η διαδικασια εντατικοποιησης των συναισθηματων, για να φορτιστει επαρκως ενα φυσικο σωμα κ να προκαλεσει αποτελεσματα στο φυσικο κοσμο.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Οι Ποιότητες της Ψυχής, ο Διαλογισμός και η Αστρολογία

Επανέρχομαι σήμερα σε κάτι που είχα αναφέρει πριν από κάποιες ημέρες σε σχέση με την διερεύνηση του αστρολογικού χάρτη. Τη διερεύνηση του λεγόμενου "ψυχικού" παράγοντας στη ζωή. Κι όταν λέω ψυχικού, μην πάει το μυαλό σας στη διαίσθηση ή τις υπερφυσικές δυνάμεις. Μιλώ για αυτό που ονόμασα ποιότητα έναντι της ποσότητας. Όσο περνάνε οι μέρες διαπιστώνω πόσο σημαντική είναι τελικά αυτή η διάκριση και πόσο σπουδαίο το κριτήριο αυτό για την πορεία της ζωής μας. Μεγαλώνουμε δυστυχώς αναζητώντας την ποσότητα, την επιτυχία (που μετριέται με κάτι που είναι μετρήσιμο, θέση, λεφτά, γυναίκες, παιδιά), ενώ αγνοούμε τον ποιοτικό παράγοντα.

Σκεφτήκατε ποτέ ας πούμε γιατί κάποιος επιβραβεύεται για τους βαθμούς που έχει στο σχολείο κι όχι γιατί επιδεικνύει ιδιότητες όπως θάρρος ή ψυχραιμία ή αλληλεγγύη ή ευθύνη; Παλιότερα είχαμε το λεγόμενο βαθμό της "διαγωγής" ένα κακέκτυπο βεβαίως αυτού του ποιοτικού παράγοντα.

Στην εργασία πάλι έχουμε περιπτώσεις που επιβραβεύεται κάποιος για τις ποιότητες, αλλά πλέον τα συστήματα management διδάσκουν την διοίκηση βάσει αποτελεσμάτων, οπότε κι εκεί προσανατολιζόμαστε σε μετρήσιμους στόχους. Γιατί άραγε να επιβραβεύεται ο εργαζόμενος με περισσότερα χρήματα κι όχι με περισσότερο ελεύθερο χρόνο; Αν κάποιος π.χ. είναι καλός στη δουλειά του και πιο παραγωγικός, να πηγαίνει πιο γρήγορα σπίτι του;

Γενικά δίνουμε έμφαση στο "πιο πολύ", αντί να απελευθερώνουμε τον άνθρωπο από βάρη και να του επιτρέπουμε να αναδείξει τον ποιοτικό του παράγοντα, δηλαδή να φροντίσει το παιδί του, να είναι δίπλα στην οικογένεια του, να δώσει το παράδειγμα στους συνεργάτες του. Ακόμη και η φροντίδα των παιδιών μετριέται πλέον με το πόσα χρήματα δίνει ο γονιός για να αναθρέψει το παιδί του.
 
Η διερεύνηση των ποιοτήτων που μπορεί να αναδείξει κανείς μέσα από το χάρτη του είναι πολύ σημαντική, γιατί τι είναι αυτό που μπορεί να "προσφέρει" στην κοινωνία, την ομάδα, την πατρίδα, το Σύμπαν. Επομένως είναι κι αυτό που μπορεί να τον χαρακτηρίσει. Π.χ. ο Δίκαιος Αριστείδης.
 
Ως τέτοιος κανείς μετατρέπεται από μία μονάδα μεταξύ άλλων, από ένα νούμερο σε μία στατιστική σε ένα ζωντανό σύμβολο μίας ιδέας. Αναπαριστά μία αξία, μία ποιότητα, γίνεται ζωντανό σύμβολο της. Άλλος γίνεται σύμβολο της δικαιοσύνης, άλλος της φιλαληθείας, άλλος της αγνότητας του χαρακτήρα, άλλος της ικανότητας κατανόησης των άλλων, άλλος της αγάπης κι άλλος της θεραπευτικής δεξιότητας.

Ο κόσμος γεμίζει τότε από ζωντανά σύμβολα ιδεών και οι ιδέες κατέρχονται μέσω ημών στη Γη για να υλοποιηθούν στην πράξη. Έτσι στην ουσία γινόμαστε εθελοντικά φορείς υλοποίησης κοσμικών νόμων.

Ο διαλογισμός ως τέχνη, σκοπεύει μεταξύ άλλων στη συνειδητοποίηση του ενοποιητικού παράγοντα, και την αναγνώριση των ποιοτήτων. Υπό την έννοια αυτή συνδέει τους κοσμικούς νόμους με το φυσικό πεδίο, βοηθώντας μας να αναγνωρίσουμε τις συνάφειες, αλλά και να βρούμε τους δρόμους "καθόδου" της ποιότητας στο φυσικό κόσμο. Το δε διαλογιστικό έργο δεν περιορίζεται στις ομάδες διαλογισμού, αλλά επεκτείνεται σε οτιδήποτε πληρεί τους παραπάνω όρους.
 
Το έργο ενός σοβαρού επιστήμονα για παράδειγμα, που ψάχνει να βρει την ενοποιητική αρχή πίσω από τα φαινόμενα είναι κι αυτό ένα είδος διαλογισμού. Το έργο ενός αναζητητή που αναζητά πίσω από τους μύθους την ενιαία αλήθεια επίσης. Αλλά και το έργο του καθενός από μας που διαλογιζόμενος πάνω στο χάρτη του (είναι αναγκαίο να τον βλέπει σαν εικόνα στο νου του, για να κάνει αυτή τη δουλειά) μπορεί να "δει" ποιότητες του κόσμου να απεικονίζονται στον προσωπικό του χάρτη, δείχνοντας του το δρόμο που έχει να ακολουθήσει.
 
Μιλώντας γενικά για το διαλογισμό, δεν έχουμε παρά να τον φανταστούμε σα μία διαδικασία που, όταν υπάρχει ένα ερώτημα, μια ανάγκη και απευθυνόμαστε προς τα πάνω με μια επικλητική δύναμη, ζητώντας βοήθεια για την επίλυση, όταν αυτή φτάσει στην απαραίτητα υψηλή συχνότητά, επιφέρει μια άμεση ανταπόκριση από Αυτόν και είναι μια ιδέα σαν ένα κύμα ενέργειας.

Με λίγα λόγια είναι μία φράση "Θεέ μου βοήθησε με", αλλά όχι μία φράση που τη λέμε μηχανικά και φεύγει, αλλά είμαστε εκεί, πίσω της, με τη Θέληση μας συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να καταλάβουμε, να αναγνωρίσουμε να "δούμε" τη λύση, το σημάδι της θείας πρόνοιας που θα μας έρθει.
 
Μέσα λοιπόν από μία τέτοια διαδικασία και συνδυάζοντας την ενδεχομένως και με την εικόνα του αστρολογικού μας χάρτη, μπορεί να υπάρξει μία "σύνδεση" που θα μας επιτρέψει να αναγνωρίσουμε τις βασικές ποιότητες του χάρτη μας, αυτές δηλαδή που καλούμαστε να προσωποποιήσουμε...
 
 

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

H Αστρολογία και τα κλειδιά ερμηνείας του κόσμου

Συχνα οσοι ασχολουμαστε με την αστρολογια κανουμε το λαθος να πιστευουμε οτι μεσω της αστρολογιας μπορουν να εξηγηθουν τα παντα στον κοσμο. Ωστοσο υπαρχουν κλειδια που απο καποια στιγμη κ μετα ακολουθουν το δικο τους δρομο και δεν μπορει κανεις να τα αντιστοιχισει στην αστρολογια. Η ετυμολογια των λεξεων ειναι κατι τετοιο, η αριθμολογια επισης, η ερμηνεια των ονοματων στους μυθους και οι καθε ειδους ¨σφραγιδες¨ . Και σα σφραγιδες εννοουμε εδω την εικαστικη απεικονιση καποιας ϊδεας. Το να βλεπει κανεις μια μορφη σ ενα συννεφο, ενα προσωπο, μία φυσιογνωμια.

Αλλοι τροποι ειναι να ερμηνευουμε τα μεταφυσικα φαινομενα μεσα απο την επιστημη ως πεδια της φυσικης, κυτταρα της βιολογιας, χημικες ενωσεις. η γεωμετρικες αναλογιες. Η ψυχαναλυση ειναι αλλο ενα κλειδι αλλα κι η νευρολογια οπως και οι ομαδικες συμπετιφορες των ζωων κ η κυβερνητικη. Η αστρολογια λοιπον ειναι μια πλαγια του βουνου μονο κ οπως συμβαινει συνηθως καθως πλησιαζεις επανω συναντας ορειβατες κι απο αλλες πλαγιες. Και τοτε συνειδητοποιεις οτι αυτο που νομιζες ως κλειδι που τα ερμηνευει ολα, δειχνει μονο μια πλευρα της καταστασης.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι όμως αξίζει να δούμε πώς αυτά τα κλειδια εξελισσονται με το χρονο. Πως η μεταφυσικη δανειζεται συμβολισμους απο την τρεχουσα επιστημη της εποχης της. Κι όταν λέμε Μεταφυσική εδώ, ας θυμηθούμε ότι...

"Σκοπος της μεταφυσικης ειναι να αναδειξει καθε φορα εκεινους τους παραγοντες που οπως ειχαμε πει λογιζονται ως ποιοτητες σε αντιδιαστολη με τις ποσοτητες. Δηλαδη εκεινα τα στοιχεια που υποδεικνυουν η υπαινισσονται ενα συνειδησιακο παραγοντα πισω απο τα πραγματα που κατηγοριοποιει κ κατατασσει κ δειχνει οτι η ζωη δεν ειναι τυχαιο κ συμπτωματικο γεγονος της υπαρξης."

Η μεταφυσική δανείζεται συμβολισμούς για να αναπαραστήσει κατηγορίες λοιπόν. Τα συμβολα ωστοσο αυτων των κατηγοριων καθε φορα διαφερουν κ εξελισσονται οπως κ η νοητικη μας κατανοηση. Ετσι στη σημερινη εποχη ερμηνευουμε τη συνειδησιακη επιδραση ως καποιου ειδους πεδιο, το 19ο αιωνα ομως που δεν ειχαν διατυπωθει οι εξισωσεις του μαξγουελ φαινομενα οπως η τηλεπαθεια ερμηνευοντας μεσω της υπαρξης καποιου μαγνητικου ρευστου, του αιθερα.

Ομοιως οι προγονοι μας ειχαν διακρινει τετραδες ποιοτητων, οχι απαραιτητα ομοιων μεταξυ τους οπως τα τεσσερα στοιχεια, οι τεσσερις γευσεις (αλμυρο, πικρο, ξινο, γλυξο) η η διακριση σε ζεστο, ψυχρο, υγρο ξηρο. Στο δε μεσαιωνα οι διαδικασιες της συνειδησης θεωρουνταν χημικες αντιδρασεις κ η συνειδησιακη τριαδα (δραση, αντιδραση, συνθεση) θεωρουνταν μια χημικη αντιδραση παρομοια μ αυτη που δημιουργει το αλατι.

Οξεα κ βασεις επαιρναν τοτε τη θεση του αρσενικοθ κ του θηλυκου για να δημιουργησουν το αλας σε ενα κοσμο που φανταζε ως εργαστηριο χημειας διαλυματων (διαλυματα ειναι ενας κλαδος της χημειας). Πολυ αργοτερα οταν η χημεια εξηγηθηκε πληρως με ορους φυσικης εχασε τη μαγεια της, ποσοτικοποιηθηκε και βγηκε απο το λεξιλογιο της μεταφυσικης.

Πηρε τη θεση τηςη φυσικη ομως με το πρωτονιο κ το ηλεκτρονιο στη θεση αρσενικου κ θηλυκου κ τον ηλιο κ τους πλανητες να μοιαζουν τοσο με ενα ατομικο πυρηνα. Την ιδια στιγμη η βιολογια που δουλευε παλια τα τεσσερα υγρα (φλεγμα, μαυρη χολη, κιτρινη χολη κ αιμα) κ τα μεταλλα ανακαλυψε τις ορμονες, το συνδευτικο κρικο συνειδησης κ ζωης, ζωτικου κ φυσικου σωματος με βαση τις συγχρονες ερμηνειες.

Η αστρολογία λοιπόν είναι ένα μόνο από τα κλειδιά ερμηνείας του κόσμου. Και όπως και τα άλλα κλειδιά εξελίσσεται από τις προόδους της επιστήμης της εποχής της.

Γι' αυτό όταν διαβάζουμε συγγράματα αστρολογικά ή μην θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι παλιες πηγες θα πρεπει να διαβαζονται με πολυ περισκεψη κ παντα να αναρωτιομαστε τι εργαλεια ειχαν τοτε οι ανθρωποι να κατηγοριοποιησουν, τι εικονες κ τι παραστασεις.

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Έρωτας και Αρχέτυπα - Άρης και Αφροδίτη

Με αφορμή την προχθεσινή παγκόσμια ημέρου του "οργασμού" κάναμε μερικές σκέψεις για το θέμα του έρωτα στην εποχή μας...
Ο έρωτας λοιπόν στην Ανατολή δεν έχει τη μορφή που έχουμε στη Δύση. Η Δύση λειτουργεί πάντα διαζευκτικά κι έτσι έχει αποδώσει ρόλους στον έρωτα, Άρη και Αφροδίτη. Στην Ανατολή όμως ο έρωτας είναι μεταξύ των δύο ηδονικών φύσεων, δηλαδή Αφροδίτης και Αφροδίτης. Δεν υπάρχει η φροϋδική (και κατά βάθος πατριαρχική) έννοια του φόβου της γυναίκας, που πρέπει να "βιασθεί" με τον Άρη, δηλαδή να διακορευθεί. Αυτές οι συμπεριφορές είναι καλό να αναλυθούν, γιατί και στη Δύση οδεύουμε αργά αλλά σταθερά στην αλλαγή της σεξουαλικής συμπεριφοράς και σε ένα ερωτισμό Αφροδίτης/Αφροδίτης. Το αρχέτυπο της οποίας δείχνει μάλλον ότι θα αλλάξει ενσωματώνοντας και τον άρειο ερωτισμό, αφού θα γίνει διεκδικητική, θα είναι "από πάνω" και θα απαιτεί την ευχαρίστηση της.

Αν ανατρέξουμε δε στο αρχαίο ελληνικό περιβάλλον θα δούμε έναν Άρη αρκετά διαφορετικό από αυτόν που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας...

Σήμερα στη Δύση έχουμε ανάγει τον Άρη σε αυτόν που διεκδικεί και κατακτά...και την Αφροδίτη σε παθητικό ρόλο, που αποδέχεται ή απορρίπτει. Αυτό όμως είναι μία λογική που κληρονομήσαμε από τους Ρωμαίους, που λάτρεψαν τον Άρη (Mars), μέσω του πολέμου, του ιμπεριαλισμού και της κατάκτησης.

Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο Άρης δε θεωρούνταν σημαντικός, άλλα άφρων, που έφερνε την καταστροφή και τη διάλυση και γενικώς προκαλούσε μόνο καταστροφές. Η Αφροδίτη ήταν η δύναμη εκείνη που μπορούσε να τον εξευμενίσει και να τον εξευγενίσει, όπως δείχνει και ο παρακάτω πίνακας του Boticceli. Ήταν σαν την ώριμη μεγάλη αδελφή που βάζει σε τάξη τον μικρό φασαρία, σαν την εταίρα που στα λιμάνια της Κύπρου σαγήνευε τους Πειρατές για να γλιτώσει το νησί τις αρπαγές και τις ληστείες.


Η Αφροδίτη ήταν αυτή που σκεφτόταν, που είχε μυαλό, ενώ ο Άρης κοίταζε μόνο τις ανάγκες του κι από μυαλό "κουκούτσι". Στη συνέχεια βεβαίως η επικράτηση της "τάξης" των Ρωμαίων έδωσε και επικράτηση του Άρη, του στρατού, των αξιωματικών, και όλων αυτών που έβλεπαν την ομορφιά ως απόσπαση από τη φιλοδοξία τους.

Στο σημερινό κόσμο ο Άρης θα ήταν ο εργασιομανής (έξαρση στον Αιγόκερω και χαρά στον 6ο οίκο κατά την παραδοσιακή) που δε θέλει να αποσπάται από τη γυναίκα του που θέλει συνέχεια έρωτα.

Βεβαίως η διάσταση του Άρη-Κριού είναι αυτή που επικράτησε τελικά στη δυτική αστρολογία, όμως καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι.
Για όσους έχετε ασχοληθεί με εσωτερική αστρολογία, θυμηθείτε επίσης ότι ο Άρης κυβερνά το κατώτερο αστρικό, δηλαδή τις χωριστικές επιθυμίες, που - ευτυχώς για μας - έχουν την τάση να πολεμούν μεταξύ τους, αντί να ενώνονται. Έτσι το κακό μακροπρόθεσμα διαλύεται από μόνο του και δε χρειάζεται να του αντιστέκεσαι (εκτός αν όπως λέει η Ντιόν Φόρτσιουν θες να επιτελέσεις κάποιο έργο).
Αντίθετα η Αφροδίτη κυβερνά το συγκεκριμένο νου, δηλαδή το συμφεροντολογικό νου, που καταλαβαίνει το συμφέρον του και πειθαρχεί από συμφέρον.

Ίσως ο μύθος ο αρχαίος ελληνικός για τη σχέση της Αφροδίτης με τον Ήφαιστο και τον Άρη είναι αποκαλυπτικός. Η γυναίκα - Αφροδίτη πάντα ταλαντεύεται ανάμεσα στο συμφέρον του άντρα - μπαμπά που της καλύπτει τις ανάγκες και του ορμητικού νεανία που ικανοποιεί τις ορμές της.

Σε ενεργειακό επίπεδο η Αφροδίτη φέρεται συχνά να κυβερνά το κέντρο της καρδιάς, το κέντρο που γίνονται οι επιλογές, που πρέπει καθένας να επιλέξει αν θα υποταχτεί στις επιθυμίες του κατώτερου εαυτού ή θα σκεφτεί αποστασιοποιημένα για να δει το πραγματικά συμφέρον. Οι αρχαίοι διέκριναν τις δύο αυτές ποιότητες της Αφροδίτης σε Ουράνια και Πάνδημο.
Η Αφροδίτη όμως έχει ενδιαφέρον να ιδωθεί και πολιτιστικά. Όπως στην αρχαία Ρώμη υπήρχε διχασμός και από τη μία "αηδία" για τους ηδονιστές Έλληνες και από την άλλη θαυμασμός (απεικονίζοντας και τα συναισθήματα του άντρα, που η μία πλευρά του ελκύεται από τη γυναίκα και η άλλη τη θεωρεί κίνδυνο για την ανεξαρτησία του), έτσι και σήμερα η νεοσυντηρητική Αμερική θεωρεί τους Ευρωπαίους "ηθικά εκπεσόντες" με πρωταγωνιστές τους Γάλλους.

Τους Γάλλους που δεν είναι τυχαίο, ότι μεγαλύτερη ηρωίδα τους είναι γυναίκα, η Ζαν Ντ' Αρκ.

Προσοχή, λοιπόν, όταν διαβάζουμε τα αρχέτυπα, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο, κι όλα έχουν από πίσω τους ιστορία, κατάκτηση και αίμα για να επιβληθούν ιδεολογίες και απόψεις.

ΥΓ: Πάντως για να είμαστε σωστοί πρότυπο "αρπαγής" της γυναίκας στα αρχαία χρόνια υπήρχε. Απλά δεν ήταν ο Άρης. Ήταν ο Πλούτωνας που άρπαζε την Περσεφόνη.

Αξίζει να διαλογιστούμε πάνω σε αυτό λίγο και να δούμε ίσως πώς κατέληξαν Άρης και Πλούτωνας να κυβερνούν το ζώδιο του Σκορπιού.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Οι πτώσεις και οι εξάρσεις για τον ψυλλιασμένο παρατηρητή

Σίγουρα έχετε ακούσει πολλά για τις εξάρσεις. Ομοίως και για τις πτώσεις. Άλλος λέει ότι ισχύουν, άλλος λέει ότι δεν ισχύουν και σε κάθε περίπτωση άκρη δε βρίσκεις, αν δε διαλέξεις πλευρά στο σύγχρονο πόλεμο των αστρολόγων.
Τελικά όμως τι ισχύει; Είναι καταδικασμένοι όσοι έχουν τους πλανήτες τους σε πτώση και ευτυχισμένοι αυτοί που τους έχουν σε έξαρση; Ή άνθρακες ο θησαυρός;

Στο άρθρο αυτό εμείς δε θα μπούμε στο τριπάκι αυτής της ερώτησης, αλλά θα κάνουμε μία μεγαλοπρεπή ντρίπλα. Κάθε πλανήτης θα πούμε που βρίσκεται σε ένα ζώδιο κοιτάει σύμφωνα με την παραδοσιακή αστρολογία προς το χορηγό του. Δηλαδή, τι κάνει; Είναι σαν τον ηθοποιό που τον βάζεις να παίξει ένα ρόλο και λέει "ποιος ηθοποιός έπαιξε καλύτερα τον Άμλετ; Ο Λώρενς Ολιβιέ; Ε, λοιπόν σε αυτόν πρέπει να μοιάσω". Τώρα, αν ο ηθοποιός από φυσικού του όμως μοιάζει του Φούντα, όπως καταλαβαίνετε υπάρχει ένα πρόβλημα. Θα καταφέρει να μεταμορφωθεί σε Λώρενς Ολιβιέ; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Από τον ίδιο εξαρτάται. Όμως σε κάθε περίπτωση θα προσπαθήσει να του μοιάσει. Και σ' αυτόν τον πλανήτη που είναι χορηγός του, αλλά και στον πλανήτη που τυχόν έχει έξαρση στο ζώδιο που εκείνος βρίσκεται.
Έτσι, αν η Αφροδίτη μας είναι στον Κριό, ποια είναι τα πρότυπα που θα κληθεί να μοιάσει; Του Άρη, πολεμιστή και του ¨Ηλιου του μεγαλοπρεπή που έχει έξαρση στον Κριό. Άρα η Αφροδίτη, εκεί που ήταν ναζιάρα και καταφερτζού και μίλαγε μόνο όταν τη συνέφερε, τώρα θα πρέπει να ανοίγει το στόμα της και θα λέει ότι σκέφτεται και δε θα δίνει και δεκάρα τι λένε οι άλλοι γι' αυτήν. Αυτό είναι το μοντέλο. Θα το κάνει; Αυτό εξαρτάται από τον άνθρωπο που την έχει στο χάρτη του. Το ζητούμενο αυτό είναι πάντως.
Θέλετε περισσότερα; Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στον παρακάτω σύνδεσμο...

http://newageastrology.forumotion.com/t822-topic#2083

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Το ζήτημα της ψυχής στην Αστρολογία

Ενα θεμα που σκεφτομουν αυτες τις μερες στις διακοπες ειναι το ζητημα της ψυχης και της συνδεσης της με τον αστρολογικο χαρτη. Εχουν βγει πολλες θεωριες για το συγκεκριμενο θεμα, απο τις οποιες για να ειμαι ειλικρινης δεν ειχα μεινει ευχαριστημενος.Διαβαζοντας ομως καποια βιβλια μεταφυσικης αυτες τις μερες σταθηκα στη συνδεση της ψυχης με αυτο που ονομαζουμε ποιοτητες στον ανθρωπο,ενω η προσωπικοτητα αφορα ποσοτητες.

Δεν ξερω ποσοι το εχετε σκεφτει, αλλα συνηθως λεμε οτι καποιος ακολουθει την ψυχη του οταν μενει πιστος σε καποια γνωρισματα κ ιδιοτητες. Κ δεν αλλοτριωνεται απο το κυνηγι του περισσοτερου στην καθημερινοτητα. Υπ αυτη την εννοια σχηματισα την εντυπωση και περιμενω κ βεβαια τη γνωμη σας οτι η προσωπικοτητα πρεπει να συνδεεται περισσοτερο με τις δυσκολες οψεις του χαρτη. Αυτες που απαιτουν δουλεια κ δραση εξωτερικη.

Αντιθετα η εννοια της ¨ποιοτητσς¨ δειχνει πιο συνυφασμενη με τα τριγωνα υπο την εννοια οτι δεν απαιτει εξωστρεφεια, αλλα απλα υπαρχει ως ιδιοτητα. Υπο αυτη την εννοια η πρωτη εξελιξη του ανθρωπου που εχει σκοπο να τιθασευσει την προσωπικοτητα κατω απο την ψυχη θα μπορουσε να σχετιχεται με τις προοδους και τις οψεις των τετραγωνων που γινονται τριγωνα. Η δε μετατροπη των τριγωνων σε τετραγωνα τι θα σημαινε τοτε;

Θα μπορουσε να σημαινει δυο πραγματα:

1. Τις περιοδους που η ψυχη εκδηλωνεται για να μπουν τα σημαντικα διλημματα και
2. Για τους πιο προχωρημενους το επομενο σταδιο μυησης που ειναι ν αλλαζεις ακομα κι αυτες τις ιδιοτητες που σε χαρακτηριζουν ως ψυχη κ να τις μεταλλασεις για χαρη του πνευματος κ του κοσμικου σχεδιου.

Θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε βέβαια οτι υπαρχουν ιδιοτητες που μετρωνται ποσοτικα, π.χ. Ποσο δυνατος η εξυπνοσ εισαι και ανηκουν στην προσωπικοτητα κ αλλες που δε μετρωνται αλλα η εισαι η δεν εισαι. Π.χ. Καλος, ειλικρινης, ευγενης, κλπ. Αυτο ειναι ενα καλο κριτηριο διαχωρισμου.

Ακομα βλεποντας την εξελιξη στον προοδευτικο χαρτη μπορει κανεις να δει σ αυτη τη ζωη ποιος ειναι ο στοχος; να δουλεψουμε σ επιπεδο φορεα; η να αναδεικουμε καποιες ποιοτητες; κι αν ειναι το δευτερο ποιες ποιοτητες θα δοκιμαστουν; θα μπουν σε πειρασμο; και σε ποια περιοδο της ζωης μας;

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Σκέψεις Διακοπών (ή Αποκρυφισμός και Ανάγκη)

Ένα πρόβλημα που συναντώ πάντα στις διακοπές είναι ότι επιτυγχάνω ένα πολύ καλύτερο επίπεδο συγκέντρωσης στα πράγματα, που μετά τις διακοπές απορροφάται σιγά σιγά από τις ανάγκες της κάθε μέρας. Και είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό να βλέπεις την ενέργεια σου να ρουφιέται σιγά σιγά και αμείλικτα μέρα με τη μέρα.

Το βλέπει κανείς αυτό στα μικρά πράγματα της ζωής. Ο συγκεντρωμένος άνθρωπος φαίνεται από το αυξημένο επίπεδο της προσοχής του. Καταφέρνει να κρατά χαμηλά τις ταχύτητες, να κάνει αργό ακόμη και το βάδισμα του ή το στρέψιμο του κεφαλιού του, ώστε να επιτρέπει στο σώμα και τις αισθήσεις να αφομοιώνουν σωστά τα εξωτερικά ερεθίσματα. Και να μην απορροφώνται μηχανικά και υποσυνείδητα.

Ο βαθμός συγκέντρωσης αυτός συχνά ξενίζει τους γύρω που νομίζουν ότι είμαι θυμωμένος με κάτι επειδή δε μιλώ ή έχω κάτι μαζί τους. Ακόμη και η ενέργεια να μεταδώσεις γιατί είσαι έτσι εκείνη τη στιγμή φαίνεται τελείως κουραστική.

Εκείνο που διαπίστωσα πάντως αυτές τις λίγες μέρες της άδειας είναι ότι ο άνθρωπος με τα χρόνια αποκτά και μία διάσταση Χείρωνα στις προσδοκίες του κι όχ μόνο μία διάσταση Ουρανού - Κρόνου. Τι εννοώ; Ότι αρχίζει να αποστρέφεται τις γενικές θεωρίες και εμπνεύσεις και προτιμά να συλλέγει πραγματικά δεδομένα. Να "δοκιμάζει" δηλαδή πράγματα, προσπαθώντας να επιστρέψει στο παιδικό αντιληπτικό στάδιο, που ήταν πολύ πιο πλήρες.

Απ' αυτή την άποψη κατανοώ κάπως και σε σχέση με αυτά που έγραφα τις προάλλες το γεγονός ότι κάποιοι εξ ημών δεν θέλουν να μένουν στη "λογική" θεώρηση του κόσμου ( είτε επιστημονική είτε εσωτερική ) αλλά από κάποια ηλικία και μετά κάνουν μία στροφή και στρέφονται προς "δοκιμές" που στην περίπτωση μας τους πάνε σε πιο πρακτικές κατευθύνσεις. Αυτές μπορεί να είναι πρακτικές θεραπείες ή εάν είναι μπλεγμένοι με τον εσωτερισμό προς τη διενέργεια αποκρυφιστικών πειραμάτων.

Η ενασχόληση με τον αποκρυφισμό βεβαίως έχει τους κινδύνους που περιγράψαμε τις προάλλες, όμως υπάρχει ένα κριτήριο που κανείς μπορεί να χρησιμοποιήσει για να ξέρει, αν η ενασχόληση θα τον βλάψει ή όχι. Το κριτήριο είναι αν υπάρχει "ανάγκη" γι' αυτή την ενασχόληση. Η "ανάγκη" είναι αυτή που εντάσσει τα πειράματα θέλησης (κοινώς μαγεία) στο κοσμικό σχέδιο. Όταν η ενέργεια γίνεται ως ανταπόκριση κάποιας ανάγκης ( οι φίλοι του human design το λένε ωραία, ότι πρέπει να περιμένεις να σε καλέσουν ) τότε προφυλλάσεσαι από την εγωική πλευρά των καταστάσεων. Ή με άλλα λόγια όπως το λένε οι δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών: Η τέχνη σου πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για την άμυνα.

Αυτά ως συνειδητοποιήσεις της ημέρας και θα κλείσω με μία αναφορά στην Αλτάνη, την οποία μελετώ τις τελευταίες μέρες. Και τη θαυμάζω βεβαίως για το θεωρητικό οικοδόμημα που χτίζει σιγά σιγά πάνω στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Διαβάζω και βλέπω τα βίντεο που έχει γυρίσει ανακαλύπτοντας αυτό που σας έχω ξαναπεί πόσο κάποια πράγματα που τα θεωρούμε θεοσοφικά ή καμπαλιστικά στην πραγματικότητα προέρχονται από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Γιατί μη μου πείτε ότι τα γένη των ανθρώπων όπως θα τα δείτε στο βιντεάκι που ακολουθεί δεν αντιστοιχούν στα επτά θεοσοφικά πεδία. Πιστεύω ότι το σύστημα που παρουσιάζει σιγά σιγά η Αλτάνη εκπροσωπώντας τον αρχαίο ελληνικό διαλογισμό αξίζει να ιδωθεί σε αντιπαράσταση με τα άλλα συστήματα που ήδη γνωρίζουμε και να λάβει μία ισότιμη θέση δίπλκα στη θεοσοφία, την καμπάλλα, το γνωστικισμό, κλπ. Κι όλα αυτά μακριά από εθνικιστικούς συνειρμούς ή άλλες πολιτικές επιδιώξεις.